Την Δευτέρα 26 Μαρτίου στις 7 το απόγευμα στο καφέ του ξενοδοχείου «4 Εποχές» (Βαρόσι), στην Έδεσσα.

Η Κατερίνα Αθανασίου, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Φ.Σ.Ε. Μ.Αλέξανδρος συνομιλεί με τον συγγραφέα και  ο Σωτήρης Δραγούμης, πρόεδρος Εδεσσαϊκού Θεάτρου διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο, υπό τους ήχους της φυσαρμόνικας του Ραφαήλ Πολυχρονιάδη.

Η υπόθεση του βιβλίου:

Μια κατάρα έχει πέσει πάνω στην πόλη της Βαλεριάνας. Αρχικά κουφαίνονται οι ηλικιωμένες γυναίκες και ακολούθως τυφλώνονται τα νέα κορίτσια. Είναι η τιμωρία για τα σοβαρά σφάλματα, τις προδοσίες και τις ανομίες των κατοίκων αυτής της πόλης. Και όμως, υπάρχει λύση για την πολυπόθητη κάθαρση: η δημόσια εξομολόγηση όλων των πολιτών στην κεντρική πλατεία. Ο πάτερ Ιερεμίας ανακρίνει τον καθένα αμαρτωλό ξεχωριστά, ενώ η υπόθεση παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Ο διασυρμός είναι μεγάλος. Η Μπία, μια πρώην κωφάλαλη, αναλαμβάνει ως νέος Χριστός να βγάλει από το αδιέξοδο τους συμπολίτες της. Με δική της πρωτοβουλία χρεώνεται τις αμαρτίες και τα κρίματα όλων. Υπάρχει, όμως, ένα καλά κρυμμένο μυστικό που ανατρέπει όλα τα δεδομένα και αναστατώνει το πλήθος που επί μήνες βιώνει στην πλατεία τον εξευτελισμό και τη διαπόμπευσή του. Και αυτό το γνωρίζει μόνο η Νάντια της Γιόλακας…

Ένα τολμηρό, ανατρεπτικό, αιρετικό μυθιστόρημα που συνδυάζει την καυστική σάτιρα με την τραγωδία. Γιατί το γέλιο και το δάκρυ, κάποιες φορές, είναι τόσο δύσκολο να τα ξεχωρίσεις στον καθρέφτη που φιλοξενεί το είδωλό σου!

Βιογραφικό του συγγραφέα

Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος γεννήθηκε το 1958 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Υπήρξε o εκδότης της εφημερίδας «Αίσθηση Λόγου και Τέχνης», μέσα από την οποία προβλήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι της Επιστήμης, των Γραμμάτων και των Τεχνών. Εξέδωσε διηγήματα, ποίηση, νουβέλες, μυθιστορήματα, παραμύθια και θεατρικά έργα. Το παραμύθι του «Το ταξίδι του Φερεϋντούν» ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο 2013 και κατέκτησε τη 2η θέση στον Διαγωνισμό του «Αναγνώστη». Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί στο ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», στο «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών», στο «Θέατρο Τζένη Καρέζη» και σε άλλες θεατρικές σκηνές. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Καθημερινή της Κυριακής», «Επενδυτής του Σαββάτου», «Νίκη», «Real News», «Ελευθερία Καλαμάτας», «Έθνος» και τα περιοδικά «Ταχυδρόμος», «Επειδή», «Homme», «Πανόραμα», «Μομέντο», «Paper» και «Εικόνες».

Δημοσίευσε στον Τύπο Αρχεία του Δρομοκαΐτειου, προβάλλοντας τις μεγάλες μορφές που έζησαν εκεί, όπως ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ρώμος Φιλύρας, ο Νικόλαος Δραγούμης και άλλοι. Επίσης, δημοσίευσε ανέκδοτες επιστολές μεγάλων ποιητών, όπως του Κωστή Παλαμά, του Γεράσιμου Μαρκορά, του Κώστα Κρυστάλλη και άλλων.

Έχει γράψει 5 ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ της σειράς «Βιβλιοθήκες της Αθήνας» και 5 ντοκιμαντέρ ιστορικού περιεχομένου της σειράς «Ένδοξα Πλοία του Πολεμικού Ναυτικού» για την Cosmote TV.

Από το 2013 είναι ραδιοφωνικός παραγωγός με εκπομπές σε θέματα κοινωνίας και πολιτισμού.

Λίγα  λόγια από τον Γρηγόρη Χαλιακόπουλο ΄

«Ανέκαθεν είχα μια συμπάθεια, για να μην πω ροπή, προς κάθε τι το αυτονομημένο και μοναχικό. Ιδιαίτερα, με ενδιέφεραν ως έρευνα οι άνθρωποι του περιθωρίου. Από την εφηβική μου ηλικία «συμμαχούσα» με οτιδήποτε ήταν εκτός του ορθού δρόμου. Δεν είναι τυχαίο, ότι το πρώτο μου διήγημα «Τα φώτα της Πόρσε», γράφτηκε για έναν γνωστό μου, που έκλεβε φορτηγά για να πάει βόλτα το κορίτσι του και μετά τα εγκατέλειπε όπως τα βρήκε. Τον συνελλάμβαναν, δικαζόταν, φυλακιζόταν, αποφυλακιζόταν και ξανάκλεβε. Όλα αυτά  εξ’ αιτίας ενός παλιού παιδικού του απωθημένου. Τον επισκεπτόμουν στη φυλακή και μισούσα τα κάγκελα, σε σημείο που ήθελα να τα ανατινάξω. Μια μέρα στις φυλακές της Αίγινας, με τα σύρματα να μας χωρίζουν στο επισκεπτήριο, μου είπε: «Γρηγόρη, μια χάρη θέλω από σένα, να μου προσέχεις τον Πάκο, το σκυλάκι μου. Τον αγαπώ πολύ». Αυτός ο άνθρωπος για μια ολόκληρη πόλη, αποτελούσε περιθώριο. Για μένα, εκείνη την μακρινή εποχή ισοδυναμούσε με τον ορισμό της ευαισθησίας!

Την ίδια συμπάθεια έτρεφα και για τις ιερόδουλες των οίκων ανοχής. Με ενοχλούσε, που οι εκτός περιθωρίου καθωσπρέπει κυρίες και κύριοι τις έδειχναν με το δάχτυλο, ενώ ήξεραν να σέβονται και να τιμούν τις πραγματικές πόρνες και πόρνους που ξέπλεναν τις πομπές τους με έναν πλούσιο γάμο, ασχέτως αν ο σύζυγος ήταν 85 χρονών και η σύζυγος 22 ή το αντίστροφο. Γι’ αυτό και ένα από τα ποιήματά μου, στην ποιητική μου συλλογή «Αντικέρ ιδεών» ήταν αφιερωμένο στη «Ρόζα» μια πραγματική ιερόδουλο που έζησε στο κάστρο της Μυτιλήνης. Επίσης τους ομοφυλόφιλους που για πολλά χρόνια στο παρελθόν, οι νοικοκυραίοι που μύριζαν αντρίλα τους χλεύαζαν, προσωπικά τους υπερασπιζόμουνα θεωρώντας αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός την διαχείριση του κορμιού του. Μπορώ να σας αναφέρω και άλλες κατηγορίες, όπως των τσιγγάνων, που η μητέρα μου μας έμαθε με την αδελφή μου να τρώμε μαζί τους, όταν περνούσαν κάτω απ’ το σπίτι μας για να τροχίσουν μαχαίρια ή να πλέξουν καρέκλες ψάθινες. Και βέβαια μία ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων, που πάντα με ενέπνεε ήταν οι τρόφιμοι των ψυχιατρείων. Αυτοί κι αν ήταν περιθώριο...

Ήταν επόμενο στο «Ανάθεμα» η Μπία Πετρομιχάλη η ηρωίδα μου, να είναι το κατείχα περιθώριο και ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας ολόκληρης πόλης. Σύνηθες φαινόμενο στην εκπορνευμένη κοινωνία που ζούμε».