Συναντηθήκαμε με την γλυκιά Σίλια Κατραλή Μινωτάκη, που είναι συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης, όπου μας παραχώρησε συνέντευξη για το έργο «Πιασμένοι σε δεντρόσπιτο».
. Τι πραγματεύεται το «Πιασμένοι σε δεντρόσπιτο» και ποια η σημασία του τίτλου;
Είναι ένα έργο για όλα τα νεαρά θύματα εκφοβισμού. Μία παράσταση με κύριο θέμα το bullying εναντίον της διαφορετικότητας. Μια παράσταση για τον έρωτα. Για το θάνατο. Για τις μικρές ή μεγάλες νίκες μας. Για το πόλεμο μέσα μας και γύρω μας. Για την αληθινή δικαιοσύνη των στιγμών. Για τη συλλογικότητα. Για τη μοναδικότητα μες τη συλλογικότητα. Για ό,τι μπορούμε να αλλάξουμε μαζί. Πιασμένοι απ΄τα δικά μας δεντρόσπιτα. Τις δικές μας ελπίδες. Για όσο διαρκούν τα όνειρά μας. Και για όσο μπορούμε και αντέχουμε να πιστεύουμε σε αυτά.
. Τι ελπίζετε να αποκομίσει κάποιος βλέποντας το έργο;
Να ευαισθητοποιηθεί. Να κινητοποιηθεί. Να αγκαλιάσει ό,τι είναι παραγκωνισμένο. Να αγκαλιάσει το διαφορετικό, το παράξενο, το ακατανόητο. Να τακτοποιήσουμε μέσα μας τα εγώ κάτω απ΄τα εμείς. Να γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι. Και πιο μαζί. Να δώσουμε σημασία.
. Πότε γράψατε για πρώτη φορά και ποια αφορμή σας γέννησε την επιθυμία να γράψετε αυτό το έργο;
Πρώτη φορά έγραψα ένα θεατρικό έργο το 2014 το οποίο ανέβηκε στο ΧΥΤΗΡΙΟ την ίδια χρονιά με τίτλο ''Μνήμες Περίστροφα'' σε δική μου σκηνοθεσία με εξαιρετικούς ηθοποιούς και συντελεστές δίπλα μου. Ήταν μια ανάγκη να εκφραστώ πάνω σε σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Ήταν πρώτη μου απόπειρα θεατρικά και δεν είχα τελειώσει ακόμα τη δραματική σχολή, ωστόσο ήταν μια ωραία δουλειά και μια συλλογική προσπάθεια. Και χωρίς τους συγκεκριμένους αγαπημένους συναδέλφους δε θα είχε πετύχει διότι δεν είχα την εμπειρία για να πετύχει. Ωστόσο οι επιτυχίες μας είναι οι συνεργάτες μας. Και αυτή την επιτυχία την οφείλω σε αυτούς.
. Πόσο ευαισθητοποιημένος είναι ο κόσμος με το θέμα του bullying; Πιστεύετε ότι έχει ενταθεί το πρόβλημα η απλά ο κόσμος μιλάει πλέον περισσότερο για αυτό;
Γενικά έχουμε μία μανία εμείς οι άνθρωποι να μεταφέρουμε την ευθύνη μας στους άλλους. Σε αυτή τη χώρα βιώνουμε το παρόν μας σα de ja vu του παρελθόντος. Καμαρώνουμε για έναν πολιτισμό που κάποιοι κάποτε δημιούργησαν. Και αδιαφορούμε για τους εαυτούς μας και τους γύρω μας που τον γκρεμίζουν καθημερινά. Μας φταίει η κοινωνία. Μας φταίει το σχολείο. Μας φταίνε οι γέροι. Μας φταίει η νεολαία. Μας φταίει ο καιρός. Μας φταίνε οι γενιές. Μας φταίνε οι εποχές. Μας φταίνε οι άλλες γενιές. Μας φταίει η κυβέρνηση. Μας φταίει η αντιπολίτευση. Μας φταίει το σύστημα. Γενικά μας φταίνε οι άλλοι. Κι υπάρχουμε θύτες χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Γινόμαστε φταίχτες. Γιατί δε δίνουμε σημασία. Δεν ενδιαφερόμαστε για το διπλανό μας. Όλα είναι λίγο μπερδεμένα. Είμαστε μία αποπροσανατολισμένη γενιά. Και μιλάω για τη γενιά μου. Γιατί αν περιμένουμε να αλλάξει κάτι, εμείς είμαστε αυτοί που οφείλουν τώρα να αλλάξουν τα πράγματα. Και ζούμε σε μία κάπως μπερδεμένη χώρα. Σα να μην αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα. Κι αν δεν αναγνωρίσεις το πρόβλημα μειώνονται οι πιθανότητες να το λύσεις. Αλλά ακόμη και όσοι το αναγνωρίζουν ψάχνουν σε λάθος μέρος για τα αίτια αυτού. Είναι τραγωδία να κατηγορείς τη κοινωνία το πρόβλημα γιατί τότε θα ψάχνεις και στη κοινωνία για τη λύση. Και τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Πρέπει να ψάξουμε μέσα μας. Βαθειά. Να αναρωτηθούμε. Να προβληματιστούμε. Να κινητοποιηθούμε. Ο καθένας μόνος με τον εαυτό του. Κι ύστερα να προβούμε σε μία συλλογική πράξη. Έτοιμοι και σίγουροι. Συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι για αλλαγές. Για σπουδαίες μετατοπίσεις. Γιατί οι ήρωες, οι παλιοί, οι γενναίοι δεν είναι εδώ τώρα πια. Μόνοι μας ό,τι κάνουμε. Κι όποιος αντέχει να 'ναι μαζί. Για να μη πεθάνει ο πολιτισμός στην ίδια χώρα που γεννήθηκε. Γιατί εμείς απομείναμε. Αλλά είμαστε αρκετοί.
. Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας συγγραφέα ή ηθοποιό;
Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου αστείο. Θέλω να πω μου είναι δύσκολο να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου κάπως χωρίς να γελάσω. Κι ίσως φταίει ότι κι εγώ η ίδια δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Πάντα ήξερα πως στη ζωή μου ήθελα να κάνω κάτι που να έχει σχέση με τη προβολή. Στην αρχή ήθελα να γίνω χορεύτρια μετά αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Στη πορεία όμως έγραφα και άρχισα να παίζω μουσική και να τραγουδάω με κάποια συγκροτήματα. Ίσως θα μπορούσα να με πω λίγο παραπάνω ηθοποιό διότι μετά από μία δραματική σχολή και μία σχολή σκηνοθεσίας νοιώθω λίγο παραπάνω εξειδικευμένη πάνω σε αυτό. Λίγο πιο σίγουρη. Ωστόσο αύριο μπορεί να αποφασίσω να μάθω ντραμς και να γίνω ντράμερ σε κάμια ροκ μπάντα στην Αμερική. Κανείς δε ξέρει. Υπάρχει μια αστάθεια γενικά. Αλλά θα τα καταφέρουμε.
