Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ’ένα άδειο κουτί πίτσας” της Έρσης Νιαώτη

Τέχνες / Θέατρο
20/10/2016

Σειρά συζητήσεων για τις διατροφικές διαταραχές Συζήτηση 3η: Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016 Ειρήνη Λυκούρεση , Διαιτολόγος Msc. Εξειδικευμένη στις Διατροφικές Διαταραχές Θέμα: Διατροφή και διατροφικές διαταραχές

Ο Θεατρικός Οργανισμός “Νέος Λόγος” και το Studio Μαυρομιχάλη, παρουσιάζουν το έργο της πρωτοεμφανιζόμενης Έρσης Νιαώτη, “Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ’ένα άδειο κουτί πίτσας”, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Στέλλας Κρούσκα. Ένας μονόλογος για το φλέγον ζήτημα των διατροφικών διαταραχών, που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις στην εποχή μας.

Τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου η σειρά συζητήσεων πάνω στα θέματα που θίγει το έργο, συνεχίζεται, με καλεσμένη την Ειρήνη Λυκουρέση, εξειδικευμένη στις διατροφικές διαταραχές διαιτολόγο Msc και συνεργάτη του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών. Μετά το τέλος της παράστασης, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συζητήσει με τους συντελεστές και την ειδικό, πάνω στη διατροφή και τις διαταραχές που σχετίζονται με αυτήν.

Το έργο

Μια γυναίκα αποφασίζει να μιλήσει για το πρόβλημα που την βασανίζει. Νευρική ανορεξία και Βουλιμία. Οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.

Η προσπάθεια να είναι κανείς φυσιολογικός.

Και μπουκάλια νερό, γιατί το νερό βοηθάει.

Η ζωή ενός ανθρώπου που τρώει μόνο τρία φιστίκια.

Και ενός ανθρώπου που τρώει έξι πίτσες.

Του ίδιου ανθρώπου.

Κρυμμένα τσιπς σε τσάντες, νερό και φυστικοβούτυρο στα μαλλιά.

Ανορεξία, βουλιμία, χιούμορ, σαρκασμός και ένας πορτοκαλής γάτος.

Μία γυναίκα-κορίτσι επιτέλους μιλάει.

Οι διατροφικές διαταραχές είναι πρόβλημα συναισθηματικό και σωματικό. Συσχετίζονται με έμμονες ιδέες για το φαγητό, το βάρος και το σχήμα του σώματος. Έχουν αρνητικές συνέπειες στην ψυχική υγεία και εμποδίζουν αυτούς που πάσχουν να έχουν μια ευτυχισμένη και παραγωγική ζωή. Προκαλούν σοβαρές βλάβες στη σωματική υγεία και μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στον θάνατο.

Στην εποχή της παντοκρατορίας της εικόνας, οι διατροφικές διαταραχές απασχολούν ολοένα και περισσότερο κόσμο. Ένας δυνατός και θαρραλέος μονόλογος για ένα πρόβλημα που παρά την έκτασή του παραμένει ταμπού.