Μουσική-ενορχήστρωση: Μίνως Μάτσας Στίχοι: Σοφία Καψούρου
Κάθε άνθρωπος έχει το τραγούδι του.
Κάθε τραγούδι έχει τον άνθρωπό του. Αυτόν για τον οποίο γράφτηκε. Αυτόν για τον
οποίο τραγουδιέται.
«Θηρίο» ο άνθρωπος, μικρός στο μεγαλείο
του, μεγάλος στη μικρότητά του.
«Θηρίο» ο έρωτας, μεγάλος στον πόνο του, μικρός στη χαρά του...
...Το «Θηρίο» είναι ένα
εμπρηστικό τραγούδι.
«Τι θηρίο, τι φωτιά»...
Που φουντώνει όπως
φουντώνει η επιθυμία.
Ας γίνει το
«Θηρίο» το τραγούδι μας. Ας γίνει το σινιάλο μας. Ας γίνει η χαρά μας.
Με τα λόγια της στιχουργού για εισαγωγή, το τραγούδι “ΘΗΡΙΟ” ανοίγει τα δικά του πανιά, ξεκινάει το δικό του ταξίδι.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία “Όνειρο Απατηλό”, που κυκλοφόρησε πέρσι το χειμώνα, ο Μίνως Μάτσας και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης ξανασυναντιούνται και με μεγάλη φυσικότητα φτιάχνουν το δικό τους “Θηρίο”.
Η μελωδικότητα συναντάει το δυναμισμό, η εκφραστικότητα την έμπνευση, και όλα μαζί γίνονται Θηρίο που “ότι κι αν αλλάζει”, εκείνο επιμένει.
Μουσική-ενορχήστρωση: Μίνως Μάτσας
Στίχοι: Σοφία Καψούρου
Ερμηνεία: Κώστας Τριανταφυλλίδης
Έπαιξαν οι μουσικοί
Πέτρος Βαρθακούρης - Μπάσο
Μίνως Μάτσας – πιάνο,κιθάρα
Μάκης Πελέκας – μαντολίνο
Στρατός Σαμιώτης - κρουστά
Ντίνος Χαντζηιορδάνου - ακορντεόν
Ηχοληψία, μίξη ήχου mastering - Ηλίας Λάκκας
Ηχογράφηση: Studio Odeon
Βρείτε το τραγούδι σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα
και τις streaming υπηρεσίες: https://KostaTriadafillidis.lnk.to/ThirioPR
Ακούστε το τραγούδι στο YouTube: https://youtu.be/A-jjopYd3m0
Κάθε άνθρωπος έχει το τραγούδι του. Κάθε τραγούδι έχει
τον άνθρωπό του. Αυτόν για τον οποίο γράφτηκε. Αυτόν για τον οποίο
τραγουδιέται.
«Θηρίο» ο άνθρωπος, μικρός στο μεγαλείο του, μεγάλος στη
μικρότητά του.
«Θηρίο» ο έρωτας, μεγάλος στον πόνο του, μικρός στη χαρά
του.
Θα ερχόμαστε, θα φεύγουμε… θα γεννιόμαστε, θα φεύγουμε…
θα ζούμε… πολύ για μας, λίγο για τους άλλους, λίγο πολύ… θα ζούμε. Καθένας για
το τραγούδι του. Και θα περνάει η ζωή.
Λίγο πολύ θα περνάει η ζωή.
Όπως περνάει το κύμα.
«Το κύμα από κύμα
είναι φτιαγμένο»
Όπως περνάει το δάκρυ.
«Τ’ αλάτι από
δάκρυ αλμυρό
Κι εγώ που αλλάζω
κι επιμένω
Σ’ εκείνο που
αρνήθηκα
Μαζί του να
πεθαίνω»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιμονή από εκείνη της άρνησης.
Ας πούμε ότι κάποιος πετάει ένα βλέμμα. Ας πούμε ότι
κάποιος πετάει ένα σπίρτο –τόσο ακίνδυνα φαίνονται όλα. Η σπίθα
γίνεται φλόγα. Η φλόγα γίνεται φωτιά. Και η φωτιά γίνεται Θηρίο. Ώσπου στα
κύματα της φωτιάς, εκείνος που πέταξε το σπίρτο –εκείνος που πέταξε
το βλέμμα– βλέπει το είδωλό του. Βλέπει τον ίδιο
του τον εαυτό. Έναν εαυτό πλασμένο για τα καλύτερα, πλασμένο για τα χειρότερα.
Αρνείται έναν κόσμο, που πρώτα ο ίδιος ο κόσμος τον
αρνήθηκε, όποιος πετάει το σπίρτο.
Γινόμαστε ό,τι αρνηθήκαμε.
Θα γεννιόμαστε, θα φεύγουμε… θα ερχόμαστε, θα φεύγουμε…
θα ζούμε… λίγο για μας, πολύ για τους άλλους, λίγο πολύ… θα ζούμε. Αλλά πάντα
θα τραγουδάμε την αμφιβολία.
«Μα εσύ τι είσαι
Τι πλάσμα είσαι»
Και θα περνάει η ζωή. Λίγο πολύ θα περνάει η ζωή. Κι
εμείς πάντα θα τραγουδάμε την αμφιβολία. Ό,τι μας έμεινε, σε έναν κόσμο από
σταθερές κι αξίες. Καταγωγή όλων ο εαυτός μας. Απ’ ό,τι
και να είμαστε φτιαγμένοι, από πέτρα ή δάκρυ ή φωτιά, στο τέλος καταγόμαστε από
τον εαυτό μας. Εμείς οι φρικτοί, εμείς και οι όμορφοι. Εμείς που καήκαμε απ’
τον έρωτα. Εμείς που καήκαμε απ’ τη δίψα.
Το «Θηρίο» είναι ένα εμπρηστικό τραγούδι.
«Τι θηρίο, τι
φωτιά»...
Που φουντώνει όπως φουντώνει η επιθυμία.
Ας γίνει το «Θηρίο» το τραγούδι μας. Ας γίνει το σινιάλο μας. Ας γίνει η χαρά μας.
Σοφία Καψούρου
