Βρεθήκαμε με τον συγγραφέα-ηθοποιό-σκηνοθέτη Δημήτρη Βασιλειάδη όπου μας παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη εφ' όλης τις ύλης σε ότι αφορά τον ίδιο και το θέατρο.
1. Μιλήστε μου για το ΛΑΟΘΕΑΤΡΟ. Πώς δημιουργήθηκε και ποιός είναι ο στόχος του;
Το ΛΑΟΘΕΑΤΡΟ, είναι ένα προσωπικό όνειρο που είχα από παιδί. Χωρίς
ασφαλώς να του έχω δώσει την συγκεκριμένη ονομασία
ούτε να έχω την παραμικρή ιδέα του τι ακριβώς με περίμενε ακολουθώντας
το επάγγελμα του ηθοποιού. Το θέατρο στην περίπτωσή μου, δεν είναι
κάτι που ξύπνησα ένα πρωί και το επέλεξα ανάμεσα σε άλλα, σαν
''επαγγελματικό προσανατολισμό'' εννοώ, αλλά είναι μία αίσθηση που
γεννήθηκε μέσα μου άθελά μου! Η φύση το διάλεξε για μένα, με την
έννοια του πρωτογενούς κυττάρου. Ανακάλυπτα μόνος μου τα διάφορα στοιχεία του θεατρίνου, σε βαθμό που όλα γύρω μου τα μετέτρεπα σε ''στιγμιότυπα''! Αυτό, συνέβαινε σε δύο επίπεδα, το ένα ήταν ας πούμε το ''εσωτερικό'', αυτό που γεννιόταν
μέσα μου από ένα ερέθισμα, π.χ. βωβός κινηματογράφος. Την δεκαετία του
70 η ελληνική τηλεόραση, έδειχνε πολύ ''Χονδρό Λιγνό'' ,''Σαρλώ'',
Χάρολντ Λόϋντ. Θυμάμαι τον εαυτό μου μπόμπιρα, να ''παίζω'' την
κινησιολογία μιας σκηνής που μου άρεσε και είχα δει την προηγούμενη
μέρα στην τηλεόραση μόνος μου, με μία λάμπα, ''πέφτοντας'' από τον
καναπέ, ''γλιστρώντας'' στο μωσαϊκό, ''γυρίζοντας'' σαν σβούρα γύρω
από μία υποτιθέμενη περιστρεφόμενη πόρτα κ.α. Το έκανα μάλιστα...
πολλές φορές'', σα να τα... γυρνάω σε χρόνο κινηματογραφικής ταινίας!
Όπως λοιπόν πριν παίξεις μπροστά σε κοινό, κάνεις την σκηνή σου πρόβα,
στην συνέχεια πέρναγα στο... δεύτερο επίπεδο, εκείνο της
''επικοινωνίας'' με τον έξω κόσμο! Είχα καταφέρει το εξής ''παλαβό'':
Χωρίς να κάνω ''έναρξη'', χωρίς δηλαδή αυτό να γίνεται αντιληπτό από
κανέναν, ''έπαιζα'' στους συμμαθητές μου επί παραδείγματι, έναν
''ρόλο''. Του ''γκαφατζή'' ας πούμε, όπου ενώ παίζαμε κρυφτό, και όλα
τα παιδιά έτρεχαν να κρυφτούν, εγώ έπεφτα πάνω σε μία κολόνα, ή μέσα
στο σχολείο τιναζόμουν σαν ελατήριο από το χτύπημα μίας πόρτας. Τα
παιδιά γελούσαν! Γελούσαν, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΧΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΕΚΟΥΣΙΑ! Έτσι, από πολύ νωρίς, δοκίμασα τον εαυτό μου στην κωμωδία του ''ΠΑΣΧΟΝΤΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ'' στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ! Δεν ήμουν ΠΟΤΕ ο τύπος που έλεγα προκάτ ανέκδοτα, ή που κορόιδευα τους άλλους για να
προκαλέσω ''χάχανο'' στην παρέα. Αντιθέτως, ΕΘΕΤΑ ΕΜΕΝΑ σε
''δοκιμασίες'' που προκαλούσαν γέλιο αυθόρμητα και με αυτό τον τρόπο,
δούλευα την κωμική έκφραση του σώματος! Στην συνέχεια ήρθε ο λόγος!
Τρύπωνα σε κάθε παρέα, στο σχολείο, στον στρατό και γινόμουν πάλι
''ρόλος''! Δεν σχολίαζα δηλαδή την κουταμάρα των άλλων, ειρωνευόμενος
το γεγονός, ή σνομπάροντας. Άκουγα προσεκτικά, το θέμα και εντόπιζα το
στοιχείο από το οποίο θα πιανόμουν, ώστε ενώ ας πούμε δύο άντρες της
παρέας, είχαν λεκτική κόντρα για μια γυναίκα, όταν έκαναν το...
''λάθος'' να μου απευθύνουν ερώτηση, με την πραγματική αίσθηση του
ανθρώπου, που ''αγνοεί'' το θέμα, οδηγούσα την συζήτηση σε μία
εξωφρενική παραδοξολογία, με αποτέλεσμα, η ομάδα, η παρέα, το
΄΄κοινό'' δηλαδή, να ''ξεχάσει'' την κόντρα και να ασχολείται με τον
''αφελή'' τύπο, που προσπαθεί με αγωνία να δώσει μία ''λογική''
εξήγηση σε κάτι ''παράλογο''! Φυσικό επόμενο, το γέλιο! Σιγά, σιγά
λοιπόν, δημιουργούσα τους χαρακτήρες και τους τύπους εκείνους, όπου θα
αποτελούσαν το θεατρικό μου υλικό και έτσι ρίζωσαν γερά μέσα μου, τα
''εργαλεία'' της κωμικής τέχνης, σαν τους παλιούς μαστόρους, Όπως ένας
μαραγκός, ένας τσαγκάρης, ένας ράφτης, εργάζεται χρόνια ολόκληρα για
να οργανώσει την τεχνική της δουλειάς του, έτσι συνέβη και σε μένα.
Συνέβη και συμβαίνει ακόμα ασφαλώς. Η διαφορά, η μεγάλη διαφορά του
τότε με το σήμερα, για να έρθω στο ερώτημά σου, σχετικά με το πως
δημιουργήθηκε πια το ''Λαοθέατρο'', είναι η ακόλουθη:
Την εποχή για την οποία περιγράφω τα περιστατικά της ''σύλληψης'' του
αυτοσχέδιου θεατρίνου, τα πράγματα στην Ελλάδα, ήταν εντελώς
διαφορετικά από κάθε άποψη. Όταν κάποια στιγμή ''ανακοίνωσα επίσημα''
στους δικούς μου, πως θα γίνω ηθοποιός, επί μέρες, όλοι προσπαθούσαν
να με μεταπείσουν για το ανάποδο! Έβλεπα θέατρο από βρεφική ηλικία με
τους γονείς μου που ήταν θεατρόφιλοι, πολύ κινηματογράφο και διάβαζα
ότι θεατρικό έπεφτε στα χέρια μου, αλλά το όνειρο του πατέρα μου, ήταν
να γίνω πιλότος και το όνειρο της μητέρας μου γιατρός! Θεατρίνος; Ούτε
κατά διάνοια! Οι γονείς μου ήταν τυπογράφοι και μεγάλωσα σε πολυπληθές
περιβάλλον γεμάτο από ξεχωριστούς χαρακτήρες. Φαντάσου, ότι τα θέατρα
στην Αθήνα, δεν ξεπερνούσαν τα 20! Η έννοια ερασιτεχνικό θέατρο, ήταν
άγνωστη λέξη για τους περισσότερους! Μεγάλωσα με μία ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ
ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ! Πως ότι και να γινόταν, αφού είχα σαφέστατα ξεχωρίσει σε
κάθε πλήθος (σχολείο, στρατός, παρέες χώροι εργασίας, -δούλεψα για
πολλά χρόνια σε πάνω από 20 διαφορετικές ειδικότητες με κύρια αυτή του
σερβιτόρου) από την ώρα που θα τελείωνα μία Δραματική Σχολή και θα
έβγαινα στο θέατρο, θα μπορούσα να δημιουργήσω το όνειρό μου και να
λάβω την ''θέση'' μου στον χώρο γοργά! ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΤΗΛΗ ΠΛΑΝΗ!
Εάν μιλήσουμε για χρόνια, πέρα από την ''προετοιμασία'' που προανέφερα
από την παιδική μου ηλικία, ( 5 ετών! Δεν αστειεύομαι!) πέρα από την πρώτη φορά που έπαιξα ''κανονικά'', ένα θεατρικό κείμενο, στην... Πέμπτη Δημοτικού, το σκετς:
''Η τσάντα και το τσαντάκι'' του Δημήτρη Ψαθά κάνοντας τον Πρόεδρο σε
ηλικία 10 ετών, (με είπαν τότε οι συμμαθητές μου Γιάννη Μιχαλόπουλο, συγκρίνοντας, το ''Ορκιστείτε παρακαλώ'' που παιζόταν στην τηλεόραση),
πέρα από το πρώτο μου θεατρικό κείμενο που έγραψα και έπαιξα στην
πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου στον Κολωνό σε μία καλοκαιρινή
εκδήλωση, από τον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθηναίων
στα 14 μου χρόνια, τον ''Αχόρταγο'' του Δ. Ψαθά που έπαιξα με το ίδιο ερασιτεχνικό σχήμα στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού στα 18, τα 3 χρόνια της Δραματικής Σχολής Θεοδοσιάδη, (αποφοίτησα στα 25 μου το καλοκαίρι του 1997),συμπεραίνουμε άρα, πως αφού βρισκόμαστε στο 2017, εάν χωρίσουμε χονδρικά, μία ολόκληρη εικοσαετία που ασχολούμαι ερασιτεχνικά και μία εικοσαετία που ασχολούμαι επαγγελματικά με το Θέατρο, έχουμε 40 χρόνια... υπό δοκιμή! Είμαι 45! Το διανοείσαι; Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει κάτι πολύ ΠΑΡΑΞΕΝΟ, αλλά και κάτι πολύ ΣΠΟΥΔΑΙΟ!
Το παράξενο είναι, πως όλα αυτά τα χρόνια, ΔΕΝ ΚΟΛΛΗΣΑ ΠΟΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ! Για να γίνω πιο ακριβής, ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΟ, ώσπου ξέσπασε η τεράστια οικονομική κρίση! Όταν βγήκα στο θέατρο, επαγγελματικά πια, ήταν το 1997. Η ιδιωτική τηλεόραση ήταν σε έξαρση. Το δε θέατρο, άρχισε να πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά! Τα 20 θέατρα,γίνανε 50, 100, 200, 300, 500!!!
Εάν εξαιρέσουμε την περίοδο που συνεργάστηκα στο θέατρο με τον Κώστα
Βουτσά, (1998-2002) εάν εξαιρέσουμε την περίοδο που έπαιξα σε επεισόδια των ''Δέκα Μικρών Μήτσων'' του Λάκη Λαζόπουλου, (1993-1995) την περίοδο που συμμετείχα στα σήριαλ του Μάρκου Σεφερλή στον ΑΝΤ1 (1999-2002)
ένα πέρασμα από το ''Καλημέρα Ζωή'' του Νίκου Φώσκολου, (2005 14 επεισόδια)
τον Κρέοντα, σε ένα ανέβασμα του ''Οιδίποδος Τυράννου'' του Σοφοκλή
από τον Κώστα Πρέκα το 2004, ένα νούμερο με τον Κώστα Τσάκωνα στην επιθεώρηση: ''Η Σαλώμη φιλούσε υπέροχα'' στο θέατρο Άλσος, το καλοκαίρι του 2000) μία συμμετοχή σε τηλεταινία σου Γιάννη Σολδάτου, τα ''Βήματα'' με τον
Θανάση Βέγγο στην ΕΡΤ 2 το 1995, κάτι πλάνα του Γρηγόρη Πετρινιώτη στις ''7 θανάσιμες πεθερές'' το 2009, και μία εμπειρία στην ταινία του Αλέξη Δαμιανόυ ''Ηνίοχος'' το 1991 (με είχε προτείνει ο δάσκαλος Κώστας Κοντογιάννης απο την σχολή γιατί μικρόδειχνα) ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΑΙΞΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΗΡΙΑΛ, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΤΑΙΝΙΑ, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ,
ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ !!! Κάποτε, απορούσα! Σήμερα, ξέρω!
Αυτό λοιπόν το στοιχείο που έφερε η ιδιοσυγκρασία μου από τα παιδικά
χρόνια, ερχόταν σε ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ με την εξέλιξη του Ελληνικού Θεατρικού Χώρου, στα χρόνια ΠΡΟ ΚΡΙΣΗΣ! Στην ουσία, υπήρξε μία τεράστια περίοδος που ο κωμικός ηθοποιός, ως ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, της πλοκής ενός έργου, ήταν ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ!
Την δεκαετία του 70, κυριάρχησε το πολιτικό θέατρο.
Την δεκαετία του 80, το θέατρο κοινωνικής αμφισβήτησης και
πειραματισμού επάνω σε ψυχογραφήματα.
Από το 1990, έως το 2010, το θέατρο, έγινε κάτι σαν ''μόδα''.
Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ηθοποιούς ''άδειαζαν'' κάθε σαιζόν οι
Δραματικές Σχολές με την ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΟΓΙΚΗ που η Ελλάδα, πίστεψε πως θα ζήσει το ''οικονομικό θαύμα'' της προηγούμενης εικοσαετίας
σε κάθε τομέα της επαγγελματικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής!
Εμένα τώρα, η ζωή, μου έπαιξε δύο ''παιχνίδια''. Το ένα ήταν, πως
ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ, αντιλαμβανόμουν, ότι το αρχικό μου όνειρο να δημιουργήσω
μία ουσιαστική παρέμβαση στον θεατρικό χώρο όπως εξελισσόταν, εάν...
κατά λάθος τύχαινε να... ενταχθώ οπουδήποτε και να μείνω εκεί, ΘΑ
ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΕΡΙΠΑΤΟ, καθώς θα είχα γίνει ένα ακόμα ''μέτριο εργαλείο''
στα χέρια της τρέχουσας εμπορικότητας και το μόνο που θα είχα
καταφέρει, θα ήτανε να μετράω ήδη... 20 συντάξιμα χρόνια εργασίας στο
''μαγαζί'' που εν, τέλει θα αποφάσιζα να δουλέψω για να ζήσω!
Το άλλο ''παιχνίδι'' ήταν, πως ο Καλός Θεός, όλα αυτά τα χρόνια που
έλειπα από την Αθήνα, μου αποκάλυψε, το σημαντικότερο
ΣΧΟΛΕΙΟ που θα μπορούσα να φοιτήσω: ΤΟ ΜΠΟΥΛΟΥΚΙ!!!
Όπως το ακούτε: Εκεί ανδρώθηκα σαν θεατρίνος!
Σας είπαν πως δεν υπάρχει ασφαλώς μπουλούκι πια!
Θέλησαν να ξεμπερδέψουν μαζί του, όπως ακριβώς πίστεψαν πως
ξεμπέρδεψαν με τον ΚΩΜΙΚΟ ΗΘΟΠΟΙΟ,
για να μπορούν να γράφουν και να παίζουν ότι τους κατέβει, χωρίς το
''εμπόδιο'' της ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ενός έργου.
Αυτά, έως το 2010! Αμέσως μετά, ο Έλληνας Θεατής, ο κάθε άνθρωπος
δηλαδή, αφού ''έφαγε'' την πιο ηχηρή σφαλιάρα από την πραγματικότητα,
άρχισε ξανά, να ψάχνει ότι είχε αφήσει πίσω του, εδώ και δεκαετίες!
Το 2014, μετά από απίστευτες περιπλανήσεις και περιπέτειες στη ζωή,
μετά από τις δικές μου ''σφαλιάρες'' που η ζωή μου έδωσε,
10 ΧΡΟΝΙΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ από το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, γράφτηκε το
''ΜΠΗΚΕ ΓΑΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΒΓΗΚΕ ΝΥΦΗ''!
Το 2015, δημιουργήθηκε το ΛΑΟΘΕΑΤΡΟ σε μία στιγμή, που ένιωθα, πως
έχουν ωριμάσει μέσα μου οι προϋποθέσεις, ώστε να
''συστήσω'' τον Δημήτρη Βασιλειάδη ξανά, στον κόσμο, σαν έναν
καινούριο καλλιτέχνη, που κάτι μπορεί να του θυμίζει από το παρελθόν,
αλλά ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ στις ΕΛΑΧΙΣΤΟΤΕΡΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ που είχε ηθοποιός της γενιάς μου, τόσο σε Αθηναϊκά Θέατρα, όσο και σε τηλεοπτικά σήριαλ, είχα την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, να κάνω αυτό το μικρό
νέο ξεκίνημα! Εκείνο είναι το ''σπουδαίο'' σε σχέση με το ''παράξενο'' που σας είπα
προηγουμένως!
Όσο για την ονομασία, είναι αυτό που με αντιπροσωπεύει απόλυτα σαν
άνθρωπο: ΛΑΟΣ συν ΘΕΑΤΡΟ!
Θέατρο Λαϊκό δηλαδή, καμωμένο από υλικά του λαού, των απλών ανθρώπων,
που γεννάται από τα σπλάχνα τους και απευθύνεται σε όλο τον κόσμο! Σε
κάθε είδους κοινό! Χωρίς διακρίσεις!
2. ΄΄Μπήκε γαμπρός και βγήκε νύφη΄΄, η κωμωδία που παρουσιάζετε στο Studio Κυψέλης κάθε Κυριακή στις 18.00. Μιλήστε μου για το έργο.
Μπήκε γαμπρός και βγήκε νύφη! Ναι! Έμελλε, να είναι το πρώτο, μιας
σειράς έργων που ετοιμάζω, δύο από τα οποία έχουν ήδη γραφτεί και
άλλων που θα γραφτούν στο άμεσο μέλλον, το πρώτο που παρουσιάστηκε σε
Θέατρο στην Αθήνα, από το Λαοθέατρο, στον πολύ όμορφο χώρο, το Studio
Κυψέλης, του Γιώργου Λιβανού.
Κοίτα να δεις πως έρχονται τα πράγματα μερικές φορές! - Τι μερικές
φορές; Σε μένα, ΠΑΝΤΑ έτσι έρχονται! ΑΛΛΟΚΟΤΑ!-
Σας είπα, γνώρισα, ένα σωρό ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια, και δεν
έτυχε να προχωρήσω με κανέναν παραπέρα.
Ώσπου ένα απόγευμα του 2014, μετά από την τελευταία φορά, που έπαιξα
τον Λομώφ από την ''Πρόταση γάμου'' του Άντον Τσέχωφ,
με έναν θίασο ''μπουλουκιού'' με τον οποίον περιπλανήθηκα, 3 χρόνια
ανά την Ελλάδα, γνώρισα την Χρύσα Πολυζώη!
Η Χρύσα, μου συστήθηκε από μία συνάδελφο, για να την στείλω να
αντικαταστήσει την ηθοποιό που έπαιζε μαζί μας τη Ναταλία από την
''Πρόταση γάμου''. Όταν συναντηθήκαμε, διαπιστώσαμε πως
είχαμε ξαναγνωριστεί 17 χρόνια πριν σε μία Χριστουγεννιάτικη παράσταση
διασκευής του ''Σκρουτζ'' για παιδιά! Από εκείνη την ώρα, πήρα την
απόφαση να... μην την στείλω στον θίασο για τον Τσέχωφ και μέσα σε
ελάχιστο χρονικό διάστημα, -ούτε μήνα-, της εκμυστηρεύτηκα το όνειρο
που ήθελα να πραγματοποιήσω από παιδί. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μου είπε:
''Θες να το δημιουργήσουμε μαζί'';
ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ -ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ- Η Π Ρ Ω Τ Η ΦΟΡΑ, ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΥΤΟ!
Ξεκινήσαμε μαζί και μέσα σε 6 μήνες, άλλαξε και των δυο μας η ζωή!
Ανακαινίσαμε το πατρικό μου σπίτι, βάλαμε μπροστά την ομάδα του
Λαοθεάτρου, αφού προηγουμένως, έγραψα την κωμωδία αυτή!
Το έργο, το έγραφα στο δρόμο! Μέσα σε λεωφορεία, στα σκαλιά της πολυκατοικίας που περίμενα την Χρύσα να φροντίσει ένα σκυλάκι που είχε τότε, στην αυλή από το ''Σπίτι του Ηθοποιού'' όπου διοργάνωνε πριν 3 χρόνια σεμινάρια υποκριτικής από τον
Γιάννη Βόγλη, στο γραφείο που τότε στήναμε στον Κολωνό όταν το...
βάφαμε, να πετάγομαι τις νύχτες να γράψω μία φράση που μου ερχόταν, τι
να σας πω τώρα;
Τον Μάϊο του 2014, ολοκληρώθηκε η γραφή του! Ωραία! Το' γραψα! Και τώρα;
Που το παίζουν; Πως; Με ποιους; Με τι λεφτά; Πότε;
Πρώτη το διάβασε μία γνωστή Ελληνίδα Ηθοποιός και Συγγραφέας. Της
άρεσε. Της ζήτησα να το σκηνοθετήσει. Ναυάγησε!
Στη συνέχεια, ήρθαν 4 ηθοποιοί. Τους άρεσε! Ένας, ήθελε να το
σκηνοθετήσει. Του το έδωσα. Ναυάγησε!
Μετά, ήρθαν άλλοι 4. Ύστερα άλλοι 3. Άλλοι 5! Πρόβες, μία παράσταση,
ναυάγιο, τέλος!
Αυτό συνεχιζόταν ένα χρόνο! Τι συνέβαινε; Το εξής απλό:
Το διάβαζαν και ενθουσιάζονταν! Γελούσαν με την καρδιά τους! Μου άρεσε
τρομερά που τους άρεσε!
Όταν όμως ξεκινούσαμε τις πρόβες, άρχιζαν τα παρατράγουδα!
ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΔΕΧΟΤΑΝ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ!
Όχι, εσύ δεν ξέρεις! Δεν σημαίνει πως επειδή το έγραψες, θα το
σκηνοθετήσεις κιόλας!
''Μα βρε παιδιά...'' ΤΙΠΟΤΑ!
Ήθελαν, να το κάνουν ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ, και το έργο, γινόταν ΣΟΥΠΑ!
Ειρωνείες, συκοφαντίες, απορρίψεις! Ήταν φανερό, πως ήθελαν να το
οικειοποιηθούν, αλλά να ΜΗΝ ΠΑΡΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ! Ναι, θα γράφει σκηνοθεσία Βασιλειάδης, αλλά θα το έχω σκηνοθετήσει εγώ, ώστε:
ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ, ΝΑ ΧΡΕΩΘΕΙΣ ΕΣΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ!
ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΟΛΟ ΤΟ
ΘΕΑΤΡΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΛΛΟΣ
ΑΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΣΥ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Έξυπνο το κόλπο!
Η Χρύσα μου λέει: Θα βρούμε άλλους!
Ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Χρύσα, η Χριστιάννα, η Βεατρίκη, ήρθαν μαζί
μας και με ΑΚΟΥΣΑΝ!
Αγνά! Απλά! Ανθρώπινα! Χωρίς εγωισμούς και βεντετισμούς!
Παιδιά, που πάντα είχαν το μεράκι να κάνουν θέατρο, αλλά που ποτέ δεν
τους δόθηκε η ευκαιρία!
Βρήκαν θαλπωρή εδώ!
Στο Λαοθέατρο!
Με πρώτο σταθμό, το ''Μπήκε γαμπρός και βγήκε νύφη''!
Η Χρύσα, με γνώρισε και στον Γιώργο Λιβανό. Με μηδαμινά μέσα, με σκληρή δουλειά, με τρομερή πίστη, με αυταπάρνηση, με φίλους, με συνεισφορές απλών ανθρώπων, με καθημερινό αγώνα χωρίς την παραμικρή έπαρση απέναντι σε τίποτα, με λάθη σίγουρα, με παραλείψεις οπωσδήποτε, αλλά με αλήθεια, με
γνησιότητα καθώς και με την συμπαράσταση της Νατάσας Παππά, του Γιώργου
Λιβανού, μας ανακαλύπτει ο κόσμος! Γελάει! Χαίρεται! Το ευχαριστιέται,
γιατί αναγνωρίζει την εντιμότητά μας!
Μάλιστα, πρόκειται για φαρσοκωμωδία! Και αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη
του κατασυκοφαντημένου αυτού είδους θεάτρου!
Που το έχουν απαξιώσει και το έχουν λοιδορήσει! Που το έχουν
εξαφανίσει από το θέατρο και το μόνο που κάνουν είναι να
ΑΣΕΛΓΟΥΝ επάνω στα θεατρικά έργα των Κωμωδιογράφων μας, τα οποία έχουν
γίνει ελληνικές ταινίες και τα ισοπεδώνουν εκμεταλλευόμενοι την λατρεία
του κόσμου για τις ταινίες αυτές, ενώ πίσω από το εμπορικό σινεμά του
50 και του 60, υπάρχει μία ολόκληρη θεατρική παράδοση, που μετράει
αιώνες πίσω και που έδωσε ανάγλυφα ολοζώντανους χαρακτήρες της
Ελληνικής Λαϊκής Ψυχής, από το Κωμειδύλλιο, την Οπερέτα, την
Επιθεώρηση, την Φάρσα, την Μπάτα, το Μελλόδραμα, την Παρωδία, την
Κομεντί, ακόμα και τον Καραγκιόζη την Σάτιρα, τις Ομιλίες, τις
Μαντινάδες και τόσα άλλα είδη θεάτρου, τα οποία απαιτούν μελέτη,
έρευνα, σε συνδυασμό με το γνήσιο ταλέντο και την εμπειρία που
αποκτάει κανείς ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΑΝΙΔΙ!
Να είσαι ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΣ και ΑΝΟΙΧΤΟΣ να μάθεις, κάθε μέρα να αμφισβητείς
πρώτα και κύρια την δική σου ''σιγουριά'' πως το έκανες καλά! Όχι!
Υπάρχει και καλύτερα! Κάθε παράσταση να είναι ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ σα να
άρχισε μόλις ΤΩΡΑ! Αφού κάθε στιγμή συμβαίνει αυτό, ΤΩΡΑ ΔΑ! Να είσαι
ανοιχτός, να έχεις κεραίες που να λαμβάνουν και το πιο μακρινό σήμα!
Να μελετάς, αλλά και να διατηρείς την παιδικότητά σου για να είσαι
πάντα ΕΚΕΙ! ΠΑΡΩΝ! Ακόμα και με λάθη! Ο θεατής, νιώθει πότε ένας
φανφαρόνος τον υποτιμά! Αγκαλιάζει συνάμα τον ταπεινό και αληθινό
καλλιτέχνη που τον κάνει να χαίρεται!
3. Γράφετε, σκηνοθετείτε και ερμηνεύετε. Πόσο εύκολος είναι ο συνδυασμός;
Ο συνδυασμός, είναι απλός με την προϋπόθεση να έχεις αποθέματα.
Με...''ηρεμεί'' αυτό που με ρωτάτε:
Γράφω, παίζω, σκηνοθετώ. Ναι. Διότι, δεν θεωρώ, τον εαυτό μου
συγγραφέα! Αλλά σίγουρα, γράφω!
Ας γράφω πάντα, ας εξακολουθώ να γράφω -κυρίως να σκίζω πολλές φορές
αυτό που γράφω, ώσπου να γράψω εκείνο που θα είναι το ''δεκτό κατά τις
εκάστοτε συνθήκες της σύμβασης'' και έχουμε καιρό, να μιλήσουμε για
''συγγραφέα''!
Είμαι πολύ μικρός και έχω να διαβάσω πάρα -πάρα πολύ, για να μάθω να γράφω!
Χαίρομαι αφάνταστα, όταν αρέσει το κείμενο! Αλλά με την διάθεση πως
δεν με γέλασε το ένστκτό μου άρα το επόμενο βήμα, εάν βαδίσει πάνω σε
νέες αγωνίες, νέες εμπνεύσεις, με πολύ προσοχή και φροντίδα, να έχει
αποδοχή.
Μου αρέσει πολύ το γράψιμο, από την Πέμπτη Δημοτικού, μία δασκάλα η
κυρία Διονυσία, διάβαζε τις εκθέσεις μου σαν... ''πρότυπα''
στην Τρίτη Λυκείου έφτασα να έχω 19 στην έκθεση, αλλά ποτέ δε νιώθω
''έτοιμος'' ειλικρινά. Πιστεύω ακράδαντα, πως είναι λαβύρινθος ο
δρόμος της Τέχνης, της Γνώσης. Δεν απαντάς ποτέ σε κανένα ερώτημα
χωρίς βάσανο. Χρειάζεται μεγάλη αφοσίωση σε αυτό που καταπιάνεσαι και
το γράψιμο, απαιτεί ένα συνδυασμό ταλέντου και εμπειρίας.
Σκηνοθεσία. Να εξηγούμεθα: Σκηνοθέτης, είναι το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ του ΘΕΑΤΡΟΥ.
Ας γίνει επιτέλους κάποτε η Ακαδημία Θεάτρου και εγώ, θα είμαι ο
πρώτος που θα καθήσω στο θρανίο για να μάθω.
Το ότι ''σκηνοθετώ'' εκείνο που γράφω, κατά την ίδια ακριβώς έννοια
που ισχυρίζομαι πως το γεγονός ότι γράφω, δεν με καθιστά αυτομάτως και
συγγραφέα, δεν με κάνει και σκηνοθέτη! Αλίμονο! Απλά, είναι και αυτό,
μέρος όλων όσων έχω προαναφέρει σχετικά με την περιπέτεια του κωμικού
καλλιτέχνη που ''εγεννήθη ούτως!''
Όταν το γράφεις, το σκηνοθετείς! Την ώρα που το γράφεις εννοώ! Υπό
αυτή την έννοια, με την εμπειρία των ετών επάνω στο ΕΙΔΟΣ,
και πάντα με την αμφισβήτηση της σιγουριάς σου, πειραματίζεσαι με
οδηγό κυρίως το ένστικτο. Μου βγαίνουν επάνω στην σκηνή όλα και
αισθάνομαι πως έχω την δυνατότητα να ζωγραφίσω θεατρικά όλους τους
ρόλους και όλη την κινησιολογία του έργου απέναντι στα παιδιά, χωρίς
να τα καπελώσω. Οι ρόλοι, θα παιχτούν από τους ηθοποιούς, και εκείνοι
θα το διαμορφώσουν, ανάλογα με την δική τους αίσθηση στο έργο. Από
μένα θα έχουν όλη την μετάδοση του πνεύματος που επιθυμώ να έχει η
κάθε σκηνή, η κάθε φράση, το κάθε βλέμμα, η κάθε κίνηση, να είναι
παρόντες, να τους δονεί το πρόβλημα του ήρωα και να κινούνται όσο πιο
κανονικά και ανθρώπινα γίνεται, να μην στομφάρουν, να μην ψευτίζουν
αλλά και να μην ξεπετούν τα πάντα με μία ψευδή επίφαση δήθεν
''νατουραλισμού''.
Η εγκληματική ελληνική τηλεοπτική απάτη, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει
δημιουργήσει μια γενιά ηθοποιών, που τους έχουν πει να παίζουν με μία
τάχα ''αφαίρεση'' και ''φυσικότητα'', και τους έχουν αδειάσει από κάθε
αληθινό αντανακλαστικό ηθοποιού. Το θέατρο, απαιτεί πολύ πράμα. Δεν
είναι εύκολο. Δεν είναι μία υπόθεση που ανεβαίνεις πάνω στο σανίδι και
περιφέρεις την θλιβερή σου ματαιοδοξία. Το θέατρο έχει παγίδες. Εάν
παίζοντας, δεν μεταμορφώνεσαι, δεν αναπλάθεσαι, δεν σε διαπερνάει
ηλεκτρισμός, δεν αφήνεσαι στην αλήθεια του πράγματος, πειθαρχώντας
ταυτόχρονα σε μία τεχνική άσκηση της οριοθέτησης που υπάρχει σε σχέση
με τον χώρο που κινείσαι, τον συμπαίκτη σου στην σκηνή, και τον θεατή
που είναι στην πλατεία, δεν κάνεις κανένα θέατρο. Κοροϊδεύεις. Σου
λέω, είναι θέμα αντίληψης. Δεν είμαστε σε θέση ούτε να περπατήσουμε
σωστά πάνω σε μία σκηνή. Τολμάμε να μιλάμε για σκηνοθεσίες, όταν
υπάρχουν παιδιά που υποτίθεται πως παρακολουθούν μαθήματα θεάτρου και
δεν τους έχει πει κανείς πως δεν ακούγονται καν? Είναι πολλά τα θέματα
και κάποια στιγμή καλό θα ήταν να ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΞΑΝΑ ΑΠΟ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
ΟΣΟΙ ΒΓΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ 1990 ΚΑΙ ΜΕΤΑ. Υπάρχουν ταλαντούχοι
άνθρωποι που εξαφανίζονται και ΜΗ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ. Μέχρι
εδώ. Δεν θέλω να το βαρύνω, αλλά σίγουρα, οφείλουμε να είμαστε
προσεκτικοί και να μην αυτοπροσδιοριζόμαστε ερήμην της
πραγματικότητας.
Ερμηνεύω. Εύχομαι κάτι να ψελλίζω σιγά-σιγά θεατρικά! Ο δρόμος είναι
πάρα πολύ μακρύς. Δύσβατος. Τώρα ξεκινάμε. Πως να ερμηνεύσεις άραγε?
Από που ορμώμενος ερμηνεύεις? Αισθάνομαι περισσότερο θεατρίνος με την
ερμηνεία του διψασμένου και μαγεμένου ανθρώπου από την ηδονή του
θεάτρου! Παίζω θέατρο και αφήνομαι πολύ ειλικρινά στην ζάλη της
άγνοιας όπως ένας πέφτει για πρώτη φορά στη θάλασσα και μαθαίνει επί
τόπου να κολυμπάει! Γεύομαι την κάθε στιγμή και με ικανοποιεί όταν από
την ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΡΙΨΟΚΙΝΔΥΝΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΒΑΤΗ ΜΕ ΤΟ
ΤΕΝΤΟΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ τους κάνω και ξεσπούν σε τρανταχτά, γάργαρα γέλια!
Τρέμει το φυλλοκάρδι μου κάθε φορά να είμαι σε θέση να ευχαριστήσω τον
κάθε θεατή ξεχωριστά και όλους μαζί! Αλλά με αλήθεια! Όχι
παριστάνοντας! Όχι προσποιούμενος! ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ! Ναι παίζοντας! Όπως όταν
έπαιζα μικρό παιδί στις παρέες μου τους αυτοσχέδιους κωμικούς μου
ρόλους. Τώρα, εάν με το ''ερμηνεύεις'' εννοείς τον ηθοποιό, αυτό και
αν είναι απάτητη οροσειρά! Έχω πολλά πολλά πολλά καρβέλια να φάω ακόμα
για να τολμήσω να ισχυριστώ πως είμαι ηθοποιός! Αλλά μου αρέσουν οι
προκλήσεις! Θέλω να μάθω θέατρο! Ελπίζω κάποτε να πλησιάσω το χτίσιμο
του ηθοποιού!
4. Τι μηνύματα περνά στο θεατή το έργο;
Το μήνυμα του έργου είναι στην ουσία ένα: Παραμερίστε τις διαφορές
σας και ενωθείτε! Στο φινάλε, 6 αντίθετοι μεταξύ τους χαρακτήρες,
ενώνονται κάτω από μία ιστορία με τρία διαφορετικά μέρη που κυλούν σαν
μία αλυσίδα παράλογων καταστάσεων, που τις ενώνει ένας κρίκος ο οποίος
αποκαλύπτεται στο τέλος. Ο κάθε ένας, πιστεύει πως έχει στήσει στον
άλλον μία παγίδα, αλλά αποκαλύπτεται πως όλοι έπαιξαν τον ρόλο που
τους είχε στήσει το μακρινό τους παρελθόν. Υπάρχει ένας μηχανορράφος
φτωχοδιάβολος, ένα πανέξυπνο κοριτσόπουλο, ένα υποψήφιο θύμα, μία
μπριόζα νονά, ένας μυστηριώδης επισκέπτης και μία απελπισμένη μαμά που
ψάχνει το γιο της οι οποίοι σκορπούν άφθονο γέλιο μέσα από τις
παρεξηγήσεις που εμπλέκονται. Είναι καμωμένο έτσι το έργο που να
περνάει υπόγεια τα μηνύματα που θέλει, μέσα από κωμικές στιγμές και με
διαφορετικό περιεχόμενο η κάθε σκηνή. Υπάρχει μία πλοκή που κάνει τον
κόσμο να γελάει αλλά και να συγκινείται! Κανείς από τους ήρωες, δεν
είναι κακός! Αποδεικνύεται στο τέλος πως όλοι είναι καλοσυνάτοι
άνθρωποι, θύματα άλλων καταστάσεων. Αλλού είναι οι απάτες! Εδώ έχουμε
μία ιδιότυπη ''απάτη'', που δεν την έχει στήσει εκείνος που νομίζουμε
από την αρχή! Το έργο, έχει την τεχνική, να μην χρειάζεται να αναφέρει
ούτε ένα όνομα, ούτε μία σαφή κατάσταση από την τρέχουσα επικαιρότητα,
αλλά να νομίζει ο θεατής, πως γράφτηκε χθες!
Μπορεί έτσι να παιχθεί σε οποιαδήποτε εποχή, και να μοιάζει επίκαιρο.
Κάθε σκηνή, είναι ανατροπή της προηγούμενης και στο τέλος, ανατρέπεται
η φάρσα από το μελό, το οποίο στην τελευταία φράση του έργου,
ξαναγίνεται φάρσα για να βγει ο κόσμος από την αίθουσα με το γέλιο!
Κάθονται και μετά το τέλος της παράστασης να συζητήσουμε! Έχει άλλη
μία τεχνική το έργο, να περνάει χωρίς να το καταλαβαίνει ο κόσμος και
να ζητάει περισσότερο! Μέσα σε 90 λεπτά συμπυκνωμένου χρόνου, δεν
πλατειάζει ούτε μια στιγμή. Ο κόσμος το απολαμβάνει με την καρδιά του
και αυτό μας συγκινεί αφάνταστα!
5. Μελλοντικά σχέδια;
Έρχονται εκπλήξεις! Το ''Μπήκε γαμπρός και βγήκε νύφη'' έκανε την
αρχή! Ευχαριστούμε τον κόσμο που μας ανακαλύπτει!
Η παράσταση ΄΄Μπήκε γαμπρός και βγήκε νύφη΄΄ παίζεται κάθε Κυριακή στις 18.00 στο Studio Κυψέλης (Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη) έως και τις 28 Μαΐου 2017.
Πληροφορίες:
Παραγωγή: Θεατρικός Οργανισμός Λαοθέατρο
Θεατρικό κείμενο-σκηνοθεσία: Δημήτρης Βασιλειάδης
Παίζουν: Δημήτρης Βασιλειάδης, Χρύσα Πολυζώη,
Δημήτρης Μιχαήλ, Γιώργος Παλαιολόγος, Βεατρίκη Ανδριώτη
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά
Γενική είσοδος: 5 ευρώ
Για κρατήσεις θέσεων: 6944 14 62 88
