Συναντήσαμε την Ιωάννα Κυρίτση στο Εργοτάξιον Πολυχώρος και με αφορμή την παράσταση ΙΡΑΚ-9 ΤΟΠΟΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ, μας έδωσε συνέντευξη και μας μιλάει για την ίδια και το έργο, που το περιοδικό «New Yorker», το περιέγραψε ως «ένα παράδειγμα πως η τέχνη είναι δυνατόν να ανοικοδομήσει τον κόσμο».
Είναι η
δεύτερη χρονιά που παίζετε στη συγκεκριμένη
παράσταση; Πως αισθάνεστε;
Ναι
είναι η δεύτερη χρονιά και χαίρομαι
ιδιαίτερα με την ανταπόκριση του κοινού
στη δουλειά μας. Η σύσταση της ομάδας
μας και ο χώρος που φιλοξενείται το
ΙΡΑΚ. 9 τόποι επιθυμίας,
βρίσκονται σε μία διαρκή ζύμωση και
όπως φαίνεται το αποτέλεσμα είναι άκρως
θετικό.
Ποιους
ρόλους ερμηνεύεις και ποια είναι τα
θέλω τους;
Το ρόλο της
Γιατρού και τον δεύτερο μονόλογο της
Μουλάγια. Η γιατρός έχει ένα σύντομο
και ακραίο μονόλογο-καταγγελία για τους
ανθρώπους που επιβίωσαν των θανάτων
και τώρα παλεύουν με την αρρώστια, που
προκάλεσαν τα άπειρα χημικά που πότισαν
τη γη, το νερό και τον αέρα αυτής της
χώρας. Τα παιδιά που θα ζήσουν σε ένα
ασύλληπτα μολυσμένο περιβάλλον, τις
γυναίκες που τρέμουν να αντικρίσουν τα
παραμορφωμένα παιδιά που φέρουν στον
κόσμο και τους άντρες που δεν μπορούν
να επιβιώσουν γιατί δεν έχουν καν τα
μέλη τους, για να σταθούν. Ενώ ο μονόλογος
της Μουλάγια έρχεται για να υπογραμμίσει
στον θεατή κομβικές φράσεις κάθε γυναίκας
που εμφανίζεται στην παράσταση και σε
αντίθεση με το ρόλο της Γιατρού ο λόγος
της είναι ένα αισιόδοξο επιστέγασμα
της παράστασης.
Ποια είναι
η ποιο δυνατή στιγμή για εσένα στο έργο;
Οι δύο στιγμές συνεύρεσης όλων των
γυναικών επί σκηνής, στην μία δεν υπάρχει
καθόλου λόγος μόνο δυνατή μουσική και
η επίκληση που κάνουν με τα χέρια τους
και η σκηνή στον δεύτερο μονόλογο μου,
αυτόν της Μουλάγια όπου ακούγονται
συγκεκριμένες φράσεις από την καθεμία
ξεχωριστά.
Γιατί
πιστεύεις ότι θα έπρεπε κάποιος να
παρακολουθήσει την παράσταση αυτή;
Το
κείμενο λειτουργεί συμβολικά, ο τόπος
και ο χρόνος δεν έχουν ουσιαστική αξία,
λειτουργούν σαν πρόσχημα. Αυτό όμως που
τρέχει σαν νερό σε όλη την παράσταση
είναι η υπενθύμιση ότι όλοι ενώ είμαστε
τρομερά ευάλωτοι μπροστά στην ιδέα του
πολέμου, η πίστη μας για τον άνθρωπο
μπορεί να μας κάνει τρομερά δυνατούς
και ακόμη πιο ευσυνείδητους. Πράγμα που
πολλοί έλληνες κάνουν πράξη στην
καθημερινότητα τους, είτε βοηθώντας
έμπρακτα πρόσφυγες και μετανάστες, είτε
προσπαθούν και οι ίδιοι να επιβιώσουν
απέναντι στην οικονομική εξαθλίωση που
υφιστάμεθα με αξιοπρέπεια.
Τι άλλο
κάνεις αυτή την περίοδο και τι ετοιμάζεις
για το μέλλον;
Δουλεύω
με παιδιά σαν εμψυχώτρια θεατρικού
παιχινδιού και παράλληλα είμαι σε πρόβες
με την Άντζελα Δεληχάτσιου για ένα
project σε ελληνίδες ποιήτριες
Σαπφώ, Μ. Χατζηλαζάρου και Τζ. Μαστοράκη
που θα παρουσιαστεί αρχές του καλοκαιριού.